กินอย่างรู้ที่มา

ย้อนไปเมื่อ 3 ปีที่แล้ว ตอนที่แอดมินเริ่มวางแผนจะทำนาข้าวอย่างจริงจัง ตอนนั้นเริ่มคิดว่าเราจะปลูกข้าวอะไรนอกจากข้าวหอมมะลิอีกมั้ย เพราะหอมมะลิเป็นข้าวไวแสง ปลูกได้แค่ปีละครั้ง ระหว่างนั้นถ้าไม่ปลูกอะไร ที่นามันก็จะไม่ถูกใช้ประโยชน์ไปหลายเดือน แต่ครั้นจะปลูกข้าวหอมปทุม หรือข้าวนาปรังอื่นๆก็รู้สึกว่าไม่อยากทำ เพราะพอเราไม่ได้กิน ก็จะไม่อินกับการปลูกหรือการขาย สุดท้ายก็เลือกที่จะลองปลูกข้าวไรซ์เบอร์รี่ เพราะเป็นข้าวที่เรากินเองแน่ๆ และเป็นไปตามแนวคิด “ปลูกของที่กิน กินของที่ปลูก” หลังจากทำข้าวหอมมะลิปี 64/65 จบ แอดมินก็แบ่งที่มา 3 ไร่ ตัดสินใจว่าต่อไปแปลงนี้จะทำแต่ข้าวไรซ์เบอร์รี่เพื่อไม่ให้มีปัญหาข้าวปนกับพันธุ์อื่น ที่จริงข้าวไรซ์เบอร์รี่รอบปี 66 นี้ เป็นการลองปลูกครั้งที่ 2 แล้ว ครั้งแรกแอดมินลองปลูกช่วงนาปรังปี 65 แต่เกิดปัญหาสื่อสารผิดพลาด ทำให้มีการใช้เคมีกำจัดแมลงในแปลง รอบนั้นก็เลยตัดสินใจขายข้าวเปลือกให้โรงสีอื่นไปทั้งหมด ไม่ได้เก็บไว้ทำข้าวสารเลย พอช่วงฤดูทำนาปี 65/66 แปลงนี้ก็พักไป ไม่ได้ปลูกอะไร หลังจากเกี่ยวข้าวหอมมะลิแปลงอื่นๆเสร็จ ถึงได้เริ่มทำข้าวไรซ์เบอร์รี่ในแปลงนี้อีกรอบ แอดมินใช้ข้าวปลูกของนาเฮียใช้จากสุพรรณบุรี ใช้ปุ๋ยหมักคืนดีจากโคราช และใช้ชีวภัณฑ์ในการควบคุมและกำจัดแมลง ช่วงที่ปลูกนี้แอดมินไม่ค่อยได้ไปดูนาเพราะเป็นเวลาที่งานในเมืองกรุงยุ่งมาก ต้องฝากฝังให้น้าณะช่วยดูแลเป็นหลัก พอถึงช่วงสงกรานต์ รวงข้าวในแปลงก็สุกพร้อมให้เกี่ยวได้ จากนั้นก็ส่งไปตากและสีเป็นข้าวสารที่โรงสีในอ.สามโก้ ได้เป็นข้าวสารไรซ์เบอร์รี่พร้อมจำหน่ายประมาณ 700 กิโลกรัม สำหรับไรซ์เบอร์รี่นอกฤดู…